Voor mij is balpen de meest directe vorm als medium. Niks valt er te corrigeren. Het is alles of niets. Ik hou van die spanning, het opbouwen van een beeld, op deze manier hoop ik dat kracht en overtuiging van de tekening het meest naar voren komt. Niet één lijn staat voor zich, een kettingreactie als het ware, waarbij de ene streek de andere uitlokt. Uiteindelijk ontvouwt zich dan een beeld. Het formaat spreekt voor zich omdat de pen een dunne lijn geeft; ik streef ernaar om in één vloeiende lijn de tekening doeltreffend te maken. Dit bepaalt mede het formaat. Al tastend ontvouwt zich uit de wirwar van lijnen een beeld.
In 2017 ontving ik met mijn balpenportret 'I am eighteen now' een eervolle vermelding bij de DNP. Dit werk bleef niet onopgemerkt en heeft nadien meerdere musea bereikt. In 2018 nam ik deel aan een tentoonstelling 'Onalledaags' in Museum Henriette Polak te Zutphen (met Rosemin Hendriks en Suzan Schuttelaar). Een tentoonstelling over een serie onalledaagse portretten. Weer later mocht het portret verblijven voor een tentoonstelling in het RIJKS, voor de tentoonstelling 'Lang Leve Rembrandt'.
'I am eighteen now' is een portret van mijn zoon. Ik vang zijn beeld door te observeren, maar eigenlijk kan ik het portret van hem lezen, van binnenuit. Je voelt de snelheid of drift van mijn handschrift, alsof ik bang ben dat het beeld wat in mijn hoofd zit dreigt te verliezen. De portretten die ik maak zijn van personen die dicht bij me staan.
Mijn balpen en houtskool werken bestaan altijd uit portretten. Ik kan me niet anders herinneren dat het tekenen van portretten van kleins af aan een bijna dagelijkse bezigheid van me was.
Mijn olieverfschilderijen hebben eigenlijk altijd Natuur als thema.
Als autonoom kunstenaar werk ik al 20 jaar samen met galerieën, in binnen- en buitenland . Hier toonde ik eerst alleen olieverfschilderijen maar na een uitstap in het maken van fresco's in 2008, gingen mijn portretten in houtskool en pen een prominente rol spelen.
Ander werk van Anita
