Persheng Warzandegan
Onderstaande gedicht is van bekende Iraanse dichter Molana" Saddi.
Human beings are members of a whole,
In creation of one essence and soul.
If one member is afflicted with pain,
Other members uneasy will remain.
If you've no sympathy for human pain,
The name of human you cannot retain!
Saddi RH
Mijn herinnering toen in Nederland terecht kwam als een Koerdische vrouw dat ik machteloos stond en mijn land moest verlaten en op zoek moest naar vrijheid en vrede voor mezelf en mijn kinderen op weg naar Canada.
Land van alle nationaliteiten in vrede naast elkaar leefde. Maar zonder dat ik het wilde in Nederland ben ik terecht gekomen.
Met mijn kinderen wij deden ons best, en wij met onze innerlijke dankbaarheid probeerden we met hard werken onze plaats te vinden, en leveren onze bijdrage terug in deze samenleving.
Persheng Warzandegan, geboren in Sanandaj, Iraans Koerdistan, woont sinds 1988 in Nederland.
Om haar kennis van de kunst te verbreden, andere disciplines te verkennen en erkend te worden als professioneel kunstenaar, heeft zij de AKI in Enschede met succes afgerond. Sinds 1990 tot heden worden haar werken tentoongesteld in diverse galerieën en musea in Europa, de Verenigde Staten en Japan.
De organisatie van de expositie in Ruurlo, waaraan wij met het verhaal en de presentatie van het thema willen deelnemen aan de tentoonstelling, is bijzonder en niet alleen door mij zeer gerespecteerd en gewaardeerd, maar veel mensen zouden het respecteren en er trots op zijn dat de jury en degenen die de kunstenaars hebben gekozen om aan deze tentoonstelling deel te nemen, ze zijn alle filantropische mensen met een hart vol liefde en menselijkheidsgevoelens, die alleen aan troost denken en niet hun eigen welzijn en vrijheid aanbidden, maar hun medemensen.
Ik hoop dat deze tentoonstelling geselecteerde werken een belangrijke impact zal hebben op de gedachten van degenen die een negatief beeld hebben over medemens en vluchtelingen, hopelijk dat menselijke gevoelens in hen zullen worden gewekt, en dat zij zullen weten dat alle vluchtelingen die uit andere landen komen om hun leven en hun gezinnen te redden en op zoek zijn naar vrede en rust.
Kun je je voorstellen dat ze uit landen komen waar dictatuur en verstikking hun land regeren, en ambitieuze en bloeddorstige leiders gevangeniscellen vullen met onschuldige kinderen en jongeren, en elke dag het aantal beulen en moorden toeneemt?
De gewone mensen van de landen die dakloos zijn geworden door oorlogen, zoals:
Onschuldige burgers, vrouwen, kinderen en ouderen die machteloos zijn, waar kunnen ze een oplossing zoeken en hun leven voortzetten?
Mijn twee keramische werken
Een meisje zonder gezicht staat symbool voor de naamloze en onbekende meisjes en vrouwen die in mijn land en Koerdistan zijn geëxecuteerd of in de gevangenis zitten in afwachting van een vreselijke en onbekende situatie, degenen die onschuldig hun leven hebben verloren door gedwongen oorlogen, of in het brullende water van de zee en op weg naar dood en duisternis, maar met hoop op het licht van de verlossers, en degenen die ontheemd en verloren zijn achter gesloten deuren in de brandende kou en te midden van hopeloosheid, die zich vastklampen aan de draad van de hoop.
Een vrouw die een voorbeeld is van degenen wier gezicht en gezichtsuitdrukking vertellen over haar leven in de vrede, alsof ze de laatste piek bereikte zonder verdriet en zorgen in vrede en sereniteit in de zeven hemelen.
Het gedicht staat in de boek van bekende Iraanse dichter Molana” Saddi;
Mensen zijn leden van een geheel,
In creatie van één essentie en ziel.
Als een lid pijn lijdt,
Andere leden zullen zich ongemakkelijk blijven voelen.
Als je geen medelijden hebt met menselijke pijn,
De naam van een mens kun je niet behouden!
Saddi RH….
Enkele werken van Persheng Warzandegan
Meisje met een gouden oorbellen, zonder details in haar gezicht.
Het is symbolisch van de naamloze en onbekende meisjes en mensen die in mijn land en Koerdistan zijn geëxecuteerd of in de gevangenis zitten in afwachting van een vreselijke en onbekende situatie.
Maar met hoop op het licht van de verlossers, en degenen die ontheemd en verloren zijn achter gesloten deuren in de brandende kou en te midden van hopeloosheid, klampen zich vast naar de draad van de hoop.
Een vrouw die een voorbeeld is van degenen wier gezicht en gezichtsuitdrukking vertellen over haar leven in de vrede, alsof ze de laatste piek bereikte zonder verdriet en zorgen in vrede en sereniteit in de zeven hemelen.
Helene Gandolfi
De meeste mensen op mijn schilderijen zijn verzonken in gedachten -waarschijnlijk ook doordat ze bij het poseren lang in eenzelfde pose moeten blijven zitten- en soms komt die blik daardoor serieus, soms zelfs een beetje bozig of melancholisch over. In zo’n blik tref je over het algemeen meer informatie, meer diepte aan over de geportretteerde dan in een lachend portret. Ik beeld mensen eigenlijk nooit lachend af. Een lachend portret vind ik meer voor een foto, letterlijk gemaakt in een ‘splitsecond’.
Voor dit portret van Persheng heb ik een uitzondering gemaakt. Geen lachend portret, maar wel met een glimlach en hieronder licht ik deze keuze toe.
Op zondag 14 januari van dit jaar maakte ik kennis met Persheng. Wij waren bij elkaar gebracht door een gezamenlijk contact en spraken af bij haar thuis in Enschede. Voor onze ontmoeting had ik al enkele krantenartikelen gelezen over haar leven en kunstpraktijk. Een bewogen leven waarin ze de nodige tegenslagen te verwerken heeft gekregen met meer drama en tragiek dan waar de gemiddelde Nederlander mee te maken krijgt. In dat hele levensverhaal is Persheng ook vluchteling.
Persheng is in de jaren 80 vanuit Iran naar Nederland gekomen. Een andere periode dan nu, misschien met de overeenkomst dat je je als nieuwkomer behoorlijk ontheemd kunt voelen in een ander land dan waar je geboren bent. En in dit vreemde land begint voor haar die nieuwe toekomst, samen met haar dan nog jonge zoontje en dochter. Niet makkelijk als alles anders is dan je gewend bent, de taal, de mensen, de cultuur. Je wordt niet alleen geconfronteerd met het verleden dat je meedraagt, maar je krijgt ook te maken met de weerstand die je als vreemdeling vaak oproept in dit gastland. Niet iedereen ontvangt je met open armen. Het lijkt soms alsof je je steeds opnieuw moet verantwoorden tegenover de gevestigde Nederlanders, de autochtone Nederlanders. Waarom je hier gekomen bent? Of je nog weer teruggaat en wanneer? Ook al heb je ondertussen een Nederlandse nationaliteit en voel je jezelf misschien wel Nederlander, in de ogen van veel autochtonen blijf je altijd die buitenlander. Dat lijkt een strijd die je niet kan winnen.
In deze context, waarin ik bij onze ontmoeting een beeld heb gevormd van Persheng, zag ik haar kracht en doorzettingsvermogen. Zeker niet vanzelfsprekend met alle tragiek die zij in haar leven heeft gekend. Bij alles wat Persheng in haar leven heeft meegemaakt, lijkt ze geen gevoelens van wrok te hebben, of laat ze die niet zien.
Als ik Persheng nu in een in gedachten verzonken pose zou hebben weergegeven, zou dat in deze context een neerslachtige indruk kunnen maken en dat doet haar geen recht. Deze vereeuwigde glimlach is een eerbetoon aan haar veerkracht, haar doorzettingsvermogen en haar vermogen om schoonheid te vinden, zelfs in de moeilijkste tijden.
