Het portret
Dit is het portret van een vluchteling, een vrouw. Want de meeste vluchtelingen zijn vrouwen en kinderen. Hoe ze heet weet ik niet ….. Faiza, Larissa, Bahar, Zenab, Emel, Hanifa, Nahed, Reem?
We kennen haar allemaal wel; ze is ontstaan uit de neerslag van decennia van beelden van vluchtelingen. Beelden die zich in ons hoofd hebben geëtst. We kijken er liever niet naar. Ze zijn ook zo saai; altijd dezelfde beelden, alleen de gezichten, de kleding en de omgeving verschillen een beetje. Vrouwen uit Bosnië, Syrië, Eritrea, Palestina, Darfoer, Myanmar, Venezuela, Mauritanië … Op de vlucht voor geweld, soms geweld van de natuur, vaker voor het geweld van anderen. Of heel gewoon, op de vlucht naar een toekomst. Uit een land waar wij op vakantie gaan. Gelukzoekers.
Dit portret is een houtsnede uit een serie van drie, over het thema “migratie”.
Cees Elzinga
Het is ongelofelijk moeilijk om in te burgeren in een vreemde cultuur. Vreemd omdat de taal een andere structuur heeft, omdat mannen en vrouwen zich anders gedragen, omdat je niet bang hoeft te zijn voor de politie, omdat er overal regels en formulieren voor zijn, omdat de geuren, geluiden, smaken en kleuren anders zijn. Vreemd omdat ze daar vaak iets anders bedoelen of er niks van begrijpen.
Dat inburgeren vaak misgaat is logisch. Dat het ook zo vaak goed gaat is een wonder. Een wonder van vertrouwen, van geven en nemen.
Soms kon ik helpen. Met taal, met rekenen, met papieren, met de tandarts, de verloskundige en de IND, in het ziekenhuis. Wat een vertrouwen. Chauffeur bij de bruiloft, mee naar de kerk voor de doop. Samen verhuizen, samen eten, naar de dierentuin en voor het eerst een olifant zien. Luisteren. En vrienden gebleven. Mooi.
Verder maak ik houtsneden over wat mij ook nog bezighoudt. Die zijn allemaal te zien op mijn website.