Sabi in verbinding met Naomy Dentro
Sabi is geboren als oudste zoon in een Irakees gezin, maar heeft zich altijd meer een vrouw gevoeld.
De familie heeft deze gevoelens vanuit religieuze, maatschappelijke en traditionele opvattingen door middel van intimidatie en geweld geprobeerd tegen te gaan.
Onbegrepen en onbeschermd was Sabi als kind het slachtoffer van psychische en fysieke mishandeling in de ruimste zin van het woord.
Toen in de puberteit bleek dat die* zich aangetrokken voelde tot mannen en zich vrouwelijk bleef gedragen nam het geweld nog meer toe en volgden er zelfs doodsbedreigingen vanuit de eigen familie.
“The nightmare of marriage was always haunting me under the pressure of my strict family and societal customs”.
Nadat Sabi voor de zoveelste keer in het ziekenhuis belandde, besloot die niet meer naar huis terug te keren.
Na een barre tocht met vele omzwervingen kwam Sabi uiteindelijk in Nederland waar die nu de asielprocedure afwacht.
Zo levensgevaarlijk zichtbaar als Sabi in Irak is, zo gevaarlijk onzichtbaar is die in Nederland.
Een transgender of homoseksueel persoon wordt in de vluchtelingen opvang vaak omringd door mensen met hetzelfde gedachtegoed als waarvoor die gevlucht is. Wat ook hier in Nederland de leefomgeving onveilig en eenzaam maakt.
“I am grateful that i am in the Netherlands , a beautiful country and open society
But camp life is like hell for me , being visible exposed me to discrimination and bullying to the point of death threats. I am still searching for safety to be myself”.
Met het risico om weer teruggestuurd te worden naar Irak voelt het onveilig en onzeker om openlijk als homoseksueel en transgender te leven. De IND kijkt in de procedure naar homoseksualiteit door een Nederlandse bril. Hoe kun je de zoektocht naar seksualiteit en identiteit in een onveilige maatschappij vergelijken met een omgeving waarin dit meer geaccepteerd wordt? En hoe kun je als IND verwachten dat mensen zich openlijk homoseksueel noemen als ze niet zeker zijn of ze wel of niet worden teruggestuurd naar een land waar dit als strafbaar gezien wordt en een zeer grote kans hebben om daar vermoord te worden om hun seksuele voorkeur?
Er is onzichtbaar lijden door het gemis van familie, vrienden en gelijkgestemden in een vreemd land getraumatiseerd door een leven blootgesteld aan fysiek en psychisch geweld.
Mijn doel is dat Sabi zich tijdens en na het maken van het werk gezien voelt en via hen degenen met een vergelijkbaar verhaal.
Ik zie een persoon die ondanks de gewelddadige druk van familie, vrienden en maatschappij toch bij zichzelf gebleven is. Dat bewonder ik ontzettend.
In een omgeving waar de meningen extremer zijn en de collectieve druk groter, zijn de opofferingen die je moet maken als individu om bij jezelf te blijven groter.
Het dragen van lang haar, make-up en nagellak is een daad van moed in deze context. Zacht en beleefd een uitdaging… Sabi is een van de moedigste en zachtste mensen die ik ken.
*Voetnoot. Ik gebruik die als voornaamwoorden op verzoek van Sabi. Die zich liever als vrouw identificeert maar nog niet durft te dromen.