Ajab Sultan
Pracht van een vrouw die meestal haar zin kreeg. Leider en moeder van de familie Khan. Ajab Sultan werd door iedereen geliefd en gerespecteerd. Toen haar man Mohammed Aslam Khan nog leefde had ze haar eigen indentiteit. In mijn ogen heeft zij nog steeds haar eigen identiteit behouden.
Als jonge vrouw vluchtte ze van Peshawar een dorp in Pakistan met haar man en kinderen naar Londen, Engeland. Ik vraag mij vaak af of ze werkelijk gelukkiger is in London. Doordat ze tussen vier muren leeft. Dag in, dag uit is een grote worsteling voor haar.
Om nog maar van de buitenlucht en daglicht te mogen dromen…. Haar alzheimers werkt ook niet mee en een dochter die haar beste bedoelingen heeft, maar moeite heeft om voor zichzelf te zorgen, laat staan voor haar zieke, bejaarde moeder.
24 uur per dag galmt het van de Turkse drama-series op TV. De verhitte discussies tussen haar familieleden zorgt al voor genoeg drama in huis. Niet zo mobiel meer als vroeger en het eten smaakt nergens meer naar.
Vroeger beheerde zij het geld en het huis. Maar dat gaat op deze leeftijd niet meer. Was het leven toch beter in Pakistan? Of was het leven beter toen haar echtgenoot nog leefde? Toen ze nog haar eigen woning had en haar eigen ochtend- en nacht routines kon indelen?
Toen zij nog bepaalde wat voor boodschappen er werd gedaan en wat er gegeten moest worden?
Toen zij nog zorgde voor een vrolijke stemming in huis?
Toen zij het aanspreekpunt was voor persoonlijke problemen?
Weg zijn die goede oude tijden.
De rest van haar kinderen en kleinkinderen ziet ze zelden.
En wat verlangt ze toch graag naar haar intelligente charismatische knappe overleden man.
Toen hij nog leefde, durfde niemand zijn bek open te trekken.
Soms valt ze weg en soms is ze er weer.
Ik hou van jou oma, met heel mijn hart.
