Fatima
Dagboekfragmenten
How do I know if I’m real?
I’m crying in my room with red candles as my light on this dark night.
I have spent five minutes staring at myself in the mirror. I don't know whether I'm human, I don't know who I am. Why do I do all of this? Why do I sin, cry and hate myself? This is my second night crying like this, I cannot understand me, I don’t know my truth. I see myself in the mirror, I see my shadow, my hands, my fingers, the sliver of my nose and a hint of my eyelashes. I see myself from a second person perspective, third and fourth, as if seeking answers from every possible vantage point. I see myself from every side from every place. I pinch myself, I touch my face, I wipe my tears, yet, I feel disconnected from my own humanity. The desire to hurt myself emerges, accompanied by a relentless question: 'Am I real?' I weep again, more intensely this time. I clear my tears, only to find myself staring back at a stranger—a stranger to my own body, my family, my room, and even this world. The panic attack becomes less intense, I find myself adrift in a sea of uncertainty, unsure of who I have become.”
October 2023: “To exist is to love. To exist is to resist. To be a Palestinian is to love and resist.” And “We, Palestinians, are born to fight and resist.”
When Tabaria left Syria to the Netherlands, she felt as if she had to show everyone —including herself— that she is Palestinian. She once said:
“I used to be embarrassed of being Bedouin so I would never speak my actual dialect or mention it, but when I came to the Netherlands I was afraid of losing my identity, myself. Now, I’m trying my best to keep remembering my roots and who I actually am. And because I live far away from my country, Palestine, I will try my best to remind myself and everyone that I am Palestinian, I am Bedouin, and there’s nothing to be ashamed of.”
Noreen
Fatima heb ik leren kennen tijdens een Palestijnse evenement. Ze had destijds haar eigen café genaamd Tabaria cafe opgericht in Den Haag. Tabaria cafe heeft als doel om Palestijnse cultuur te vieren en te rouwen. Er waren hapjes en muziek. Het was gezellig, maar we voelden allen ook een soort leegte. Een leegte die je liever weg wilt lachen.
In haar dagboek verwijst ze naar haarzelf met de naam: Tabaria. Bij onze ontmoeting vroeg ik aan haar of ze mee wou doen met een samenwerkingsproject en expositie genaamd; Verre Gezichten Dichtbij waarin ik een portret van haar zou maken en zij haar verhaal zou delen. We besloten samen te werken.
Haar dagboek ging ik uitgebreid lezen en doorgronden om zo tot een portret van haar te komen. Tegelijkertijd wil ik haar verhaal overbrengen.
Fatima heeft voordat ze naar Nederland kwam gewoond in Syrië en Turkije. Ze is opgegroeid in Syrië en haar opa en oma zijn geboren in Palestina. Toen ik in gesprek ging met Fatima kwam zij heel verlegen over. ‘I feel numb’ zei ze en ‘I exist therefore I am’, ‘Am I human’? ‘Honestly speaking, I often feel numb.’ As if I can’t feel my hands…’’
Wat ik aantrof was een jonge vrouw begin twintig die heel erg worstelt met haar indentiteit. Ze is heel bang haar identiteit kwijt te raken in Nederland, maar tegelijkertijd weet ze niet goed wat haar identiteit is. Ze kwam heel timide over, maar haar ogen, ondanks vermoeid, drukten ook veel verlangen en een lichte vonk uit. Opnieuw gevonden moed en een strijdlust. Ergens zag ik hoop in haar blik.
‘Ik kan mij niet goed verbaal uitdrukken’ zei ze tegen mij. Maar wel door middel van schrijven. Na lang praten deelde ze haar dagboek met mij. Een boek dat volgens haar nog niet af is en uitgebracht moet worden. Haar droom is om schrijfster te worden, zei ze.
Mijn onderzoek naar Tabaria is voor mij een uitdagend raadsel, maar tegelijkertijd hopelijk ook een eerlijke kans om haar dichtbij te brengen en te verbinden met de Nederlandse maatschappij.
Zet ik haar neer als een krachtige vrouw met een lichte melancholische dynamische sfeer op de achtergrond of is Tabaria iemand die erg open staat voor interpretatie?
